Poem : ਪੰਜਾਬ

ੳ ਉਜੜਿਆ ਮੈਂ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰੀ,
  ਅ ਅਪਣਿਆਂ ਸੱਭ ਕੀਤਾ ਸੀ।
ੲ ਇੱਜ਼ਤਾਂ ਰੁਲੀਆਂ ਪੁੱਤ ਮੋਏ,
  ਸ ਸੱਭ ਆਪਣਿਆਂ ਹੀ ਕੀਤਾ ਸੀ ।
ਹ ਹਾਂ ਯਾਦ ਮੈਨੂੰ ਜੋ ਨਾਲ ਸੀ ਹੋਇਆ।
  ਕ ਕਲ ਦੀ ਗੱਲ ਲਗਦੀ ਮੈਨੂੰ।
ਖ ਖ਼ਾਬ ਮੇਰੇ ਜਦ ਮੋਏ ਸੀ,
  ਗ ਗਿਲੇ ਸ਼ਿਕਵੇ, ਭੁੱਲ ਕੇ ਆਪਾਂ।
ਘ ਘਰਾਂ ਤੋਂ ਵਾਂਝੇ ਹੋਏ ਸੀ।
  ਚ ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਕਦੇ ਮਿਲ ਨਾ ਸਕਿਆ,
ਛ ਛੱਲਾ ਅਪਣੇ ਯਾਰਾਂ ਨੂੰ।
  ਜ ਜਾਉ ਜਾ ਕੇ ਪੁੱਟ ਦਿਉ,
ਝ ਝਾਕੋ ਨਾ ਹੁਣ ਤਾਰਾਂ ਨੂੰ।
  ਟ ਟਹਿਲ ਸਿਉ ਮੈਨੂੰ ਆਖੇ,
ਠ ਠਹਿਰ ਸੁਣਾਵਾਂ ਕਿੱਸੇ ਹਾਲੇ ਹੋਰ ਬੜੇ।
  ਡ ਡਰਦੇ ਡਰਦੇ ਮੈਂ ਪੁਛਿਆ,
ਢ ਢਾਕਾਂ ਤੇ ਹੱਥ ਧਰਕੇ।
  ਤ ਤੁਰੀ ਜਾਵੇ ਨਾਲੇ ਓ ਦੱਸੇ,
ਥ ਥੈਲੇ ’ਚੋਂ ਕੱੁਝ ਫੜ ਕੇ।
  ਦ ਦਰਿਆ ਵੰਡੇ ਉਨ੍ਹਾਂ
ਧ ਧਰਤੀ ਵੰਡੀ,
  ਨ ਨਾਨਕ ਦੇ ਵੰਡ ਧਾਮ ਲਏ।
ਪ ਪੰਜਾਬ ਕੀ ਸੀ? ਦਿਤੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਮੈਂ ਦਿਲਾਸੇ ਨੇ,
  ਫ ਫ਼ਰਜ਼ੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾਰੀ ਦੇ ’ਚ ਹੱਸਦੇ ਲੋਕੀਂ ਹਾਸੇ ਨੇ।
ਬ ਬੋਲਣ ਲੱਗਿਆਂ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਮੈਂ,
  ਭ ਭੱਜਦੇ ਵੇਖੇ ਲੋਕੀਂ ਨੇ।
ਮ ਮੇਰੇ ਜਾਏ ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਏ,
  ਯ ਯਾਰੋਂ ਹੋਇਆ ਕੀ ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ।
ਰ ਰਹਿ ਕੇ ਮੇਰੀ ਗੋਦੀ ਦੇ ਵਿਚ,
  ਲ ਲਾਜ ਨਾ ਰਖਦੇ ਮੇਰੀ।
ਵ ਵੇਖ ਆ ਕੇ ਤੂੰ ਕਰਤਾਰ ਸਿਆਂ, ਕੀ ਝੁੱਲੀ ਏ ਹਨੇਰੀ।
-ਪਰਮਜੀਤ ਸੰਧੂ ਥੇਹ ਤਿੱਖਾ, 
ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ 9464427651