ਕਾਵਿ-ਕਿਆਰੀ

ਕਵਿਤਾ
ਕਵਿਤਾ ਸ਼ਿਵ ਦੀ ਹੈ, ਇਹ ਪਾਸ਼ ਦੀ ਵੀ ਹੈ।
ਇਹ ਆਮ ਦੀ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਇਹ ਖ਼ਾਸ ਦੀ ਵੀ ਹੈ।
ਕਵਿਤਾ ਰੰਗਾਂ 'ਚ ਹੈ, ਕਵਿਤਾ ਵੰਗਾਂ 'ਚ ਹੈ,
ਗ਼ੌਰ ਨਾਲ ਤਾਂ ਵੇਖ ਇਹ ਸੰਗਾਂ 'ਚ ਹੈ।

ਕਵਿਤਾ ਦੁੱਖਾਂ ਦੀ ਹੈ, ਕਵਿਤਾ ਸੁੱਖਾਂ ਦੀ ਹੈ,
ਕਵਿਤਾ ਰੱਜਿਆਂ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕੁੱਝ ਵਖਰੀ ਜਹੀ,
ਖਰੀ ਕਵਿਤਾ ਤਾਂ ਸੱਜਣਾ ਭੁੱਖ ਦੀ ਹੈ।

ਕਵਿਤਾ ਪਾਣੀਆਂ ਦੇ ਝਰਨਿਆਂ 'ਚ ਵਹਿੰਦੀ ਏ,
ਮਹਿਕੇ ਹਵਾ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਿਆਂ ਵਿਚੋਂ ਇਹ,
ਕਵਿਤਾ ਰੁੱਖਾਂ ਉਤੇ ਵੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ।

ਕਵਿਤਾ ਕੋਇਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਗਾਉਂਦੀ,
ਅਜਕਲ ਕਵਿਤਾ ਗਾਈ ਹੈ ਕਾਵਾਂ ਨੇ,
ਪੁੱਤਰਾਂ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਬਾਪੂ ਦੇ ਘਰ ਰਹੇ,
ਤੇ ਬਿਰਧ ਆਸ਼ਰਮਾਂ 'ਚੋਂ ਗਾਈ ਹੈ ਮਾਵਾਂ ਨੇ।

ਕਵਿਤਾ 'ਮਿਰਜ਼ੇ' ਦੇ 'ਪੀਲੂ' 'ਚ ਵੀ ਲੱਭ ਜਾਏਗੀ,
'ਹੀਰ' ਵਾਰਿਸ ਵਿਚੋਂ ਇਹ ਖ਼ੂਬ ਬੋਲੇ,
'ਪੂਰਨ' ਕਾਦਰਯਾਰ ਦੀ ਪੂਰੀ ਆਪ ਕਵਿਤਾ,
'ਸੋਹਣੀ' ਫ਼ਜ਼ਲ 'ਚੋਂ ਇਹ ਹੂਰ ਬੋਲੇ।

ਕਵਿਤਾ 'ਹਾਸ਼ਮ' ਦੀ 'ਸੱਸੀ' ਦੀ ਤੜਪ ਵਿਚ ਹੈ,
ਸ਼ਿਵ ਦੀ 'ਲੂਣਾ' ਦੇ ਹਰਖ ਵਿਚ ਹੈ,
'ਸੇਖੋਂ' ਵੇਖਣ ਜੋਗਾ ਤਾਂ ਹੋ ਜਾ ਇਸ ਸ਼ੈਅ ਤਾਈਂ,
ਇਹ ਤਾਂ ਹਰ ਜ਼ੁਬਾਨ ਦੇ ਹਰ ਹਰਫ਼ ਵਿਚ ਹੈ।
ਸੇਵਕ ਸਿੰਘ ਸੇਖੋਂ, ਸੰਪਰਕ : 99887-39440

ਕਾਸ਼ ਮੈਂ ਰੱਬਾ ਰੁੱਖ ਹੁੰਦਾ

ਕਾਸ਼ ਮੈਂ ਰੱਬਾ ਰੁੱਖ ਹੁੰਦਾ,
ਰੁੱਖ ਹੁੰਦਾ ਇਸ ਧਰਤੀ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਹੁੰਦਾ।
ਨਾ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਦਾ ਵੈਰੀ ਹੁੰਦਾ,
ਨਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਦਾ ਵੈਰ ਹੁੰਦਾ।

ਮੈਨੂੰ ਅਪਣੇ ਹੁੰਦੇ ਸਾਰੇ ਜਾਪਦੇ,
ਨਾ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਲਈ ਗ਼ੈਰ ਹੁੰਦਾ।
ਕਾਸ਼ ਮੈਂ ਰੱਬਾ.. ... ...।

ਉਸ ਦੀ ਰਜ਼ਾ ਵਿਚ ਰਹਿ ਕੇ,
ਝਲਦਾ ਤੇਜ਼ ਹਵਾਵਾਂ ਨੂੰ।
ਬਿਨਾਂ ਮੰਗਿਆਂ ਹਰ ਇਕ ਦੇ,
ਸਿਰ ਤੇ ਕਰਦਾ ਛਾਵਾਂ ਨੂੰ।
ਕਾਸ਼ ਮੈਂ ਰੱਬਾ.... ....।

ਅਪਣੇ ਤਨ ਨੂੰ ਸਾੜ-ਸਾੜ ਕੇ, 
ਅੰਤ ਕਿਸੇ ਲਈ ਸੜਦਾ ਮੈਂ।
ਕਿਸੇ ਦਾ ਬਣਨ ਲਈ ਸਹਾਰਾ ਮੈਂ, 
ਖੱਬੇ ਸੱਜੇ ਖੜਦਾ ਮੈਂ।

ਕਾਸ਼ ਮੈਂ ਰੱਬਾ... ...।
ਜੋ ਕੀਤੀ ਹੁੰਦੀ ਬਖ਼ਸ਼ਿਸ਼ ਰੱਬ ਨੇ,
ਸਬਰ ਸੰਤੋਖ ਵਿਚ ਸਮਾਇਆ ਹੁੰਦਾ।
ਅਪਣੇ ਰੂਪ ਨੂੰ ਬਦਲਣ ਲਈ,
ਨਾ ਨਕਲੀ ਨਕਾਬ 'ਨਿੰਦੀ' ਪਾਇਆ ਹੁੰਦਾ।

ਕਾਸ਼ ਮੈਂ ਰੱਬਾ ਰੁੱਖ ਹੁੰਦਾ,
ਰੁੱਖ ਹੁੰਦਾ ਇਸ ਧਰਤੀ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਹੁੰਦਾ।
-ਨਰਿੰਦਰ ਨਿੰਦੀ, ਸੰਪਰਕ : 99883-30410