ਲੁਧਿਆਣੇ ਦੇ ਇਕ 23 ਸਾਲ ਦੇ ਨੌਜੁਆਨ ਨੇ ਜ਼ਹਿਰ ਖਾ ਕੇ ਖ਼ੁਦਕੁਸ਼ੀ ਕਰ ਲਈ ਹੈ। ਕਾਰਨ ਉਹੀ ਜੋ ਅਜ ਹਰ ਨੌਜੁਆਨ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਨੌਕਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਿਲ...
ਲੁਧਿਆਣੇ ਦੇ ਇਕ 23 ਸਾਲ ਦੇ ਨੌਜੁਆਨ ਨੇ ਜ਼ਹਿਰ ਖਾ ਕੇ ਖ਼ੁਦਕੁਸ਼ੀ ਕਰ ਲਈ ਹੈ। ਕਾਰਨ ਉਹੀ ਜੋ ਅਜ ਹਰ ਨੌਜੁਆਨ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਨੌਕਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਿਲ ਰਹੀ ਜਿਸ ਨਾਲ ਘਰ ਵਿਚ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਕਲੇਸ਼ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਬੁਢੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ, ਛੋਟੀ ਭੈਣ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਨੌਕਰੀ ਮਿਲਦੀ ਵੀ ਹੈ ਤਾਂ 4-5 ਹਜ਼ਾਰ ਦੀ ਹੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਜ਼ਾਹਰ ਹੈ ਉਹ ਸੋਚ ਸੋਚ ਕੇ ਅੰਦਰੋਂ ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਹੋਵੇਗਾ।
ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਖ਼ੁਦਕੁਸ਼ੀ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵੀ ਰੁਆ ਦੇਣ ਵਾਲੀ ਹੈ। ਇਸ ਨੌਜੁਆਨ ਕੋਲ ਜ਼ਹਿਰ ਖ਼ਰੀਦਣ ਜੋਗੇ ਪੈਸੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਉਸ ਨੇ 100 ਰੁਪਏ ਉਧਾਰੇ ਲੈ ਕੇ ਜ਼ਹਿਰ ਖ਼ਰੀਦਿਆ ਤੇ ਅਪਣੀ ਜਾਨ ਦੇ ਦਿਤੀ। ਹਰ ਆਮ ਨੌਜੁਆਨ ਵਾਂਗ, ਗ਼ਰੀਬ ਘਰ ਤੋਂ ਹੋਣ ਕਰ ਕੇ, ਬਿਨਾਂ ਜ਼ਮੀਨ ਦੀ ਮਾਲਕੀ ਦੇ, ਇਹ ਨੌਜੁਆਨ ਬਸ ਅਪਣੇ ਫ਼ੋਨ ਤੇ ਵੀਡੀਉ ਵੇਖਦਾ ਤੇ ਰਗਬੀ ਖੇਡਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਸੁਪਨੇ ਵੱਡੇ ਸਨ ਤੇ ਹੋਣ ਵੀ ਕਿਉਂ ਨਾ? ਆਖ਼ਰ ਇਕ ਵਿਕਾਸ ਕਰਦੇ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਵਾਸੀ ਸੀ ਜਿਥੇ ਕਈ ਤਾਂ ਮਹਿਲਾਂ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਕਈਆਂ ਦੀ ਤਨਖ਼ਾਹ ਲੱਖਾਂ ਵਿਚ ਹੈ। ਉਥੇ ਇਕ ਪੜ੍ਹਿਆ ਲਿਖਿਆ ਨੌਜੁਆਨ ਵੱਡੇ ਸੁਪਨੇ ਤਾਂ ਵੇਖ ਹੀ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਸੁਪਨੇ ਅਕਸਰ ਪੂਰੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਪਰ ਅਸਲੀਅਤ ਨਰਕ ਵਰਗੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਭਾਰਤ ਦੇ ਨੌਜੁਆਨ ਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਹੁਣ ਨਰਕ ਤੋਂ ਵੀ ਬਦਤਰ ਬਣ ਚੁਕੀ ਹੈ ਜਿਥੇ ਹਾਰ ਕੇ, ਕਈ ਨੌਜੁਆਨ ਗ਼ਲਤ ਕਦਮ ਚੁੱਕ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਅੱਜ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ 10ਵੀਂ-12ਵੀਂ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਆ ਰਹੇ ਹਨ ਪਰ ਇਸ ਚਮਕ ਦਮਕ ਵਾਲੀ ਰੌਣਕ ਅਤੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਨਰਕ ਵਿਚ ਧਕੇਲੇ ਜਾਣਗੇ। ਸਰਕਾਰੀ ਕਾਲਜਾਂ ਵਿਚ ਗਿਣੇ ਚੁਣਿਆਂ ਨੂੰ ਹੀ ਦਾਖ਼ਲਾ ਮਿਲੇਗਾ ਤੇ ਕੁੱਝ ਕਿਸਮਤ ਵਾਲੇ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਸਿਖਿਆ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਚਲੇ ਜਾਣਗੇ।
ਕੁੜੀਆਂ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਦੇ ਨਾਂ ਤੇ ਘਰ ਬਿਠਾ ਦਿਤੀਆਂ ਜਾਣਗੀਆਂ ਤੇ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰੀ ਦਾ ਅੰਕੜਾ ਅੱਧਾ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ। ਬਾਕੀ ਉੱਚ ਸਿਖਿਆ ਦੀ ਚੱਕੀ ਵਿਚ ਪਿਸਦੇ ਰਹਿਣਗੇ ਤੇ ਫਿਰ 5 ਤੋਂ 10 ਹਜ਼ਾਰ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਵਾਸਤੇ ਦਰ-ਦਰ ਦੀਆਂ ਠੋਕਰਾਂ ਖਾਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੋਣਗੇ। ਕੀ ਭਾਜਪਾ ਦੇ ਆਉਣ ਨਾਲ ਤਸਵੀਰ ਬਦਲੀ ਹੈ? ਕੀ ਕਾਂਗਰਸ ਦੇ ਜਾਣ ਨਾਲ ਕੋਈ ਸੁਧਾਰ ਹੋਇਆ ਹੈ? ਕੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਦੇ ਆਉਣ ਨਾਲ ਬਦਲਾਅ ਆਵੇਗਾ? ਸਿਰਫ਼ ਬੋਫ਼ਰਜ਼, ਰਾਫ਼ੇਲ ਦੇ ਨਾਹਰੇ ਬਦਲ ਗਏ ਹਨ। ਜਿਥੇ ਵੀ ਪਹਿਲੀ ਨੂੰ ਹਰਾ ਕੇ ਨਵੀਂ ਪਾਰਟੀ ਤਾਕਤ ਵਿਚ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਉਥੇ ਨਵਾਂ ਘਪਲਾ ਉਭਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਪਰ ਫੜਿਆ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ। ਪੰਜ ਸਾਲ ਵਿਚ ਭਾਜਪਾ, ਨਾ ਵਾਡਰਾ ਉਤੇ ਅਤੇ ਨਾ ਰਾਹੁਲ ਉਤੇ ਹੀ ਪਰਚਾ ਦਰਜ ਕਰ ਸਕੀ ਹੈ ਤੇ ਰਾਫ਼ੇਲ ਵੀ ਸਿਆਸੀ ਗਲੀਆਂ ਵਿਚ ਗੁੰਮ ਜਾਵੇਗਾ।
ਬਦਲਾਅ ਕਿਵੇਂ ਆਵੇਗਾ? ਇਸ ਪਲ-ਪਲ ਨਾਲ ਵਧਦੀ ਅਬਾਦੀ ਦਾ ਭਾਰ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੰਭਾਲਿਆ ਜਾਵੇਗਾ? ਜੇ ਸਿਆਸੀ ਲੋਕ, ਅਪਣੀ ਸੋਚ ਵਿਚ ਜਨਤਾ ਵਾਸਤੇ ਮੋਹ ਦਾਖ਼ਲ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ, ਜੇਕਰ ਉਦਯੋਗ ਦੇ ਮੁਨਾਫ਼ੇ ਨੂੰ ਘਟਾਇਆ ਨਾ ਗਿਆ, ਜੇਕਰ ਕੇਂਦਰ ਸਰਕਾਰ ਸੜਕਾਂ ਹੀ ਬਣਾਉਂਦੀ ਰਹੀ ਪਰ ਸਿਖਿਆ ਤੇ ਸਿਹਤ ਸਹੂਲਤਾਂ ਮੁਹਈਆ ਨਾ ਕਰਵਾ ਸਕੀ ਤਾਂ ਬਦਲਾਅ ਕਿਵੇਂ ਆਵੇਗਾ? ਪਿਛਲੀਆਂ ਪੰਜ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਬਣੀ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ, ਪਿਛਲੀਆਂ ਸਰਕਾਰਾਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਹੁਣ ਨਾਲੋਂ ਬਿਹਤਰ ਆਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਪਰ ਜੋ ਸੰਕਟ ਸਾਡੀ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਉਤੇ ਮੰਡਰਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਉਹ ਇਕ ਅਜਿਹੀ ਸੋਚ ਮੰਗਦਾ ਹੈ ਜੋ ਇਸ ਦੀ ਰਣਨੀਤੀ, ਇਸ ਸਥਿਤੀ ਦੀ ਅਸਲ ਲੋੜ ਨੂੰ ਸਮਝ ਕੇ ਬਣਾਵੇ। ਇਕੋ ਇਕ ਐਮਰਜੰਸੀ ਹੈ ਜੋ ਅੱਜ ਸਾਰੀ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਧਿਆਨ ਮੰਗਦੀ ਹੈ।
ਜੇਕਰ ਸਿਆਸੀ ਸੋਚ ਵਿਚ ਤਬਦੀਲੀ ਨਾ ਆਈ ਤਾਂ ਇਸ ਨਾਲ ਨੌਜੁਆਨਾਂ ਅੰਦਰ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਵਧਦੀ ਹੀ ਜਾਵੇਗੀ। ਮੇਕ ਇੰਨ ਇੰਡੀਆ ਸੋਚ ਚੰਗੀ ਹੈ ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਜੇ ਅਸਲੀਅਤ ਵਿਚ ਲਾਗੂ ਕਰਨ ਦਾ ਇਕ ਕਦਮ ਵੀ ਚੁਕ ਲਿਆ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਅੱਜ ਤਸਵੀਰ ਕੁੱਝ ਹੋਰ ਹੀ ਹੋਣੀ ਸੀ। ਭਾਰਤ ਦੀ ਗ਼ਰੀਬ ਜਨਤਾ ਕਿਸ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਜੀਅ ਰਹੀ ਹੈ? ਵਧਦੇ ਭਾਰਤ ਕੋਲੋਂ ਨੌਜੁਆਨ ਅਪਣੀਆਂ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਦਾ ਇਕ ਵਧੀਆ ਅਮਲੀ ਹੱਲ ਮੰਗਦੇ ਹਨ (ਸਿਰਫ਼ ਨਾਹਰੇ ਤੇ ਜੁਮਲੇ ਨਹੀਂ) ਤੇ ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਜਾਇਜ਼ ਹੱਕ ਬਣਦਾ ਹੈ। - ਨਿਮਰਤ ਕੌਰ