ਮਾਂ- ਪਿਓ

ਸੋਨੇ ਦੇ ਗਹਿਣੇ 'ਚੋਂ ਕਦੇ ਵੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਆਵੇ ਨਾ

ਨੀ ਘੁੱਗੀਏ ਤੂੰ ਲਗਦੀ ਪਿਆਰੀ

ਨਰਮ ਮੁਲਿਮ ਤੇਰੀ ਕਾਇਆ

ਝੋਲੀ ਵਿਚ ਹੱਸ ਪਾ ਲਉਂ, ਪਿਆਰ ਮੇਰੇ ਯਾਰ ਦਾ।

ਠੱਗੀਆਂ ਠੋਰੀਆਂ ਵੱਧ ਗਈਆਂ, ਹੁਣ ਤਾਂ ਯਾਰ ਮੋਬਾਈਲਾਂ ਉਤੇ,

ਸਤਾਈ ਹਜ਼ਾਰ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਚੋਂ ਫੇਲ ਬੱਚੇ,

ਗ਼ਰੀਬ ਘਰਾਂ ਨੇ ਕਰ ਕੁਰਬਾਨੀ, ਫਿਰ ਆਜ਼ਾਦੀ ਵਿਆਹੀ ਤੂੰ,

ਜ਼ਹਿਰ ਤਾਂ ਮਿੱਟੀ ਬਣ ਗਈ, ਸਾਰੇ ਪੰਜਾਬ ਦੀ,

ਘੁਲ ਮਿਲ ਕੇ ਤੇ ਵਰਤ ਵਰਤ ਕੇ ਥੱਕ ਗਿਆ

ਪੱਲੇ ਬੰਨ੍ਹੀਏ ਕਿਹਾ ਸਿਆਣਿਆਂ ਦਾ, ਚਾਦਰ ਵੇਖ ਕੇ ਪੈਰ ਪਸਾਰੀਏ ਜੀ,

ਸਾਵਣ ਬੀਤ ਗਿਆ ਅੱਧਾ ਵੇ!