ਕਾਵਿ ਵਿਅੰਗ: ਸੱਚੋ-ਸੱਚ!

ਖ਼ਰਚੇ ਅਪਣੇ ਅਸੀਂ ਨਾ ਘੱਟ ਕਦੇ ਕੀਤੇ, ਨਾ ਹੀ ਲੋੜਾਂ ਸਾਡੀਆਂ ਕਦੇ ਘਟੀਆਂ ਨੇ। ਪੂਰਦੇ ਲੋੜਾਂ ਸਾਡੀਆਂ ਪਿਉ-ਦਾਦੇ ਤੁਰੇ, ਮਰ ਕੇ ਹੋ ਗਏ ਕੈਦ ਵਿਚ ਮਟੀਆਂ ਦੇ।

ਕਾਵਿ ਵਿਅੰਗ: ਰੱਖ ਭਰੋਸਾ

ਐਵੇਂ ਨਾ ਘਬਰਾਇਆ ਕਰ ਤੂੰ, ਅੱਗੇ ਕਦਮ ਵਧਾਇਆ ਕਰ ਤੂੰ। ਰੱਬ ਦੇ ਉੱਤੇ ਰੱਖ ਭਰੋਸਾ, ਕੰਮ ’ਚ ਬਿਰਤੀ ਲਾਇਆ ਕਰ ਤੂੰ।

ਅਸੀਂ ਯਾਰ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਦਿਤੇ ਨਾ ਉਧਾਰੇ ਯਾਰੀ ਤੋੜ ਕੇ ਬਹਿ ਗਿਆ ਚੰਦਰਾ।

ਅਸੀਂ ਮਾਰੇ ਮੁਹੱਬਤਾਂ ਦੇ ਤੇ ਨਫ਼ਰਤ ਜਾਣਦੇ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਜਦੋਂ ਦਾ ਪਾ ਲਿਆ ਦਿਲਬਰ ਕਿ ਹਸਰਤ ਜਾਣਦੇ ਹੀ ਨਹੀਂ

ਸਾਵਣ ਮਹੀਨਾ ਭਾਗੀਂ, ਭਰਿਆ, ਬੱਦਲ ਆਣ, ਅਸਮਾਨੀ ਚੜਿ੍ਹਆ, ਬਾਗ਼ਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਕੋਇਲ ਬੋਲੇ,

ਗ਼ਜ਼ਲ: ਕਿੰਨਾ ਕਰਦਾਂ ਪਿਆਰ, ਇਹ ਮੈਥੋਂ ਦਸਿਆ ਜਾਣਾ ਨਹੀਂ ਅੱਖੀਆਂ ਛਮ ਛਮ ਵਰਸਣ, ਮੈਥੋਂ ਹੱਸਿਆ ਜਾਣਾ ਨਹੀਂ।

ਮਹਿੰਗਾਈ ਨੇ ਜਮਾਂ ਹੀ ਅੱਤ ਕਰਤੀ, ਕਿੰਜ ਜਾਈਏ ਦੱਸ ਬਜ਼ਾਰ ਭਾਈ।

ਗੁਰੂਆਂ ਦੀ ਧਰਤੀ ਏ , ਜਿੱਥੇ ਵਹਿੰਦੇ ਪੰਜ ਦਰਿਆ । ਰੱਬੀ ਬਾਣੀ ਆਈ ਏ, ਚਲ ਮਰਦਾਨਿਆ ਰਬਾਬ ਵਜਾ।

ਲਗਦੈ ਤੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਲੈ ਕੇ, ਚਾਨਣੀ ਚੰਨ ਖਿਲਾਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਰੂਪ ਤੇਰੇ ਦੀ ਚਰਚਾ ਵਿਚ, ਹਰ ਇਕ ਗਰਮ ਬਾਜ਼ਾਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।

ਕੁੱਝ ਮੈਂ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਰਾਖ ਬਣਾ ਲਈ ਤੇ ਕੁੱਝ ਕੋਲ ਹੀ ਅਪਣੇ ਰੱਖੇ ਨੇ।