ਕਵਿਤਾਵਾਂ
ਕਾਵਿ ਵਿਅੰਗ: ਰੰਗ ਬਦਲਦੇ
ਹੁਣ ਪੈਰ-ਪੈਰ ’ਤੇ ਰੰਗ ਬਦਲਦੇ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿਊਣ ਦੇ ਢੰਗ ਬਦਲ ਗਏ।
ਇਬਾਦਤ: ਸ਼ਿੱਦਤ ਨਾਲ ਹਰ ਰਿਸ਼ਤਾ ਨਿਭਾਇਆ ਬਹੁਤ ਹੈ...
ਮੈਨੂੰ ਆਖਦੇ ਕਿਤਾਬੀ ਹੁਣ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ, ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਤਨ ’ਤੇ ਹੰਡਾਇਆ ਬਹੁਤ ਹੈ।
ਕਾਵਿ ਵਿਅੰਗ: ਮਰੀਆਂ ਜ਼ਮੀਰਾਂ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਮਰੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਜ਼ਮੀਰਾਂ ਨੂੰ, ਆਉਂਦਾ ਉਹ ਸਭ ਕੁੱਝ ਰਾਸ ਏ।
ਗ਼ਜ਼ਲ: ਇਧਰੋਂ ਉਧਰੋਂ ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹਿਆ ਆਹ ਹੋਈ ਨਾ ਗੱਲ
ਇਧਰੋਂ ਉਧਰੋਂ ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹਿਆ ਆਹ ਹੋਈ ਨਾ ਗੱਲ, ਕੌਣ ਸਵੇਰੇ ਕੋਠੇ ਖੜਿਆ ਆਹ ਹੋਈ ਨਾ ਗੱਲ।
ਕਾਵਿ ਵਿਅੰਗ: ਦੇਸ਼ ਬਦਲ ਰਿਹੈ!
ਕਤਲ ਕਿਸੇ ਤੇ ਕੋਈ, ‘ਲੱਡੂ’ ਵੰਡ ਰਿਹੈ, ਕੋਈ ਘਰੋਂ ਕੱਢ ਕੌਮ ਸਾਰੀ, ਮੁਕਾਉਣ ਨੂੰ ਕਹਿ ਰਿਹੈ।
ਘਟੀਆ ਮਨਸੂਬੇ: ਧਰਮ ਦੇ ਨਾਂ ’ਤੇ ਲੜਦੇ ਵੇਖੇ, ਗ਼ਰੂਰ ਦੀ ਟੀਸੀ ਚੜ੍ਹਦੇ ਵੇਖੇ...
ਰੱਬ ਦੇ ਬੰਦੇ ਵੇਖੋ ਕੀ ਕੀ ਕਰਦੇ,ਇਕ ਦੂਜੇ ਉੱਤੇ ਦੋਸ਼ ਮੜ੍ਹਦੇ ਵੇਖੇ...
ਪਿੰਜਰੇ ਪਿਆ ਇਕ ਤੋਤਾ ਆਖੇ, ਡਾਢਾ ਮੈਂ ਦੁਖਿਆਰਾ.......
ਦਿਲ ਦੀਆਂ, ਦਿਲ ਵਿਚ ਰਹੀਆਂ, ਹੋਇਆ ਘੁੱਪ ਹਨੇਰਾ...
ਮਾਵਾਂ ਤੁਰ ਜਾਂਦੀਆਂ
ਗੋਦੀ ਵਾਲੀ ਨਿੱਘ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ, ਹਾਸਾ ਵੀ ਕੋਈ ਫੁਰਦਾ ਨਹੀਂ,
ਮਿਹਨਤ ਦਾ ਜਜ਼ਬਾ: ਅਪਣੀ ਬੁਰਾਈ ਨਹੀਂ ਸੁਣ ਕੇ ਕੋਈ ਵੀ ਰਾਜ਼ੀ, ਮੱਤਾਂ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਦਿੰਦੇ ਲੋਕੀ ਬੜੇ ਵੇਖੇ- ਰਾਜਾ ਗਿੱਲ ‘ਚੜਿੱਕ’
ਜਜ਼ਬਾ ਮਿਹਨਤ ਦਾ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਰਾਜੇ, ਕੰਮ ਔਖੇ ਤੋਂ ਔਖੇ ਨਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਅੱਗੇ ਅੜੇ ਵੇਖੇ।
ਕਾਵਿ ਵਿਅੰਗ: ਕਾਹਦਾ ਮਾਣ
ਸਦੀਆਂ ਤਕ ਨਾ ਰਹਿਣਾ ਕਿਸੇ ਨੇ, ਕਿਉਂ ਲੁਟਦਾ ਫਿਰਦਾ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰਾ ਏ।