ਕਵਿਤਾਵਾਂ
ਕਾਵਿ ਵਿਅੰਗ: ਦੇਸ਼ ਬਦਲ ਰਿਹੈ!
ਕਤਲ ਕਿਸੇ ਤੇ ਕੋਈ, ‘ਲੱਡੂ’ ਵੰਡ ਰਿਹੈ, ਕੋਈ ਘਰੋਂ ਕੱਢ ਕੌਮ ਸਾਰੀ, ਮੁਕਾਉਣ ਨੂੰ ਕਹਿ ਰਿਹੈ।
ਘਟੀਆ ਮਨਸੂਬੇ: ਧਰਮ ਦੇ ਨਾਂ ’ਤੇ ਲੜਦੇ ਵੇਖੇ, ਗ਼ਰੂਰ ਦੀ ਟੀਸੀ ਚੜ੍ਹਦੇ ਵੇਖੇ...
ਰੱਬ ਦੇ ਬੰਦੇ ਵੇਖੋ ਕੀ ਕੀ ਕਰਦੇ,ਇਕ ਦੂਜੇ ਉੱਤੇ ਦੋਸ਼ ਮੜ੍ਹਦੇ ਵੇਖੇ...
ਪਿੰਜਰੇ ਪਿਆ ਇਕ ਤੋਤਾ ਆਖੇ, ਡਾਢਾ ਮੈਂ ਦੁਖਿਆਰਾ.......
ਦਿਲ ਦੀਆਂ, ਦਿਲ ਵਿਚ ਰਹੀਆਂ, ਹੋਇਆ ਘੁੱਪ ਹਨੇਰਾ...
ਮਾਵਾਂ ਤੁਰ ਜਾਂਦੀਆਂ
ਗੋਦੀ ਵਾਲੀ ਨਿੱਘ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ, ਹਾਸਾ ਵੀ ਕੋਈ ਫੁਰਦਾ ਨਹੀਂ,
ਮਿਹਨਤ ਦਾ ਜਜ਼ਬਾ: ਅਪਣੀ ਬੁਰਾਈ ਨਹੀਂ ਸੁਣ ਕੇ ਕੋਈ ਵੀ ਰਾਜ਼ੀ, ਮੱਤਾਂ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਦਿੰਦੇ ਲੋਕੀ ਬੜੇ ਵੇਖੇ- ਰਾਜਾ ਗਿੱਲ ‘ਚੜਿੱਕ’
ਜਜ਼ਬਾ ਮਿਹਨਤ ਦਾ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਰਾਜੇ, ਕੰਮ ਔਖੇ ਤੋਂ ਔਖੇ ਨਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਅੱਗੇ ਅੜੇ ਵੇਖੇ।
ਕਾਵਿ ਵਿਅੰਗ: ਕਾਹਦਾ ਮਾਣ
ਸਦੀਆਂ ਤਕ ਨਾ ਰਹਿਣਾ ਕਿਸੇ ਨੇ, ਕਿਉਂ ਲੁਟਦਾ ਫਿਰਦਾ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰਾ ਏ।
ਨਿਰਾਸ਼ਾ ’ਚ ਆਸ਼ਾ: ਅੱਗੇ ਜਾਣ ਦੇ ਚੱਕਰ ’ਚ ਆਪਣੇ ਹੀ ਤੈਨੂੰ ਮਾਰਨਗੇ, ਜੇ ਮਦਦ ਲਵੇ ਹੋਰਾਂ ਦੀ ਤੈਨੂੰ ਅਹਿਸਾਨ ਕਰ ਕੇ ਸਾੜਨਗੇ...ਰਵਿੰਦਰ ਕੌਰ
ਨਾ ਸੋਚੀ ਦੁਖ ਤੈਨੂੰ ਹੀ ਦੁਖ ਫੈਲਿਆ ਪਾਸੇ ਚਾਰੇ।।
ਕਾਵਿ ਵਿਅੰਗ : ਚਲਾਕੀਆਂ
ਇਥੇ ਹਰ ਕੋਈ ਫਿਰੇ ਚਲਾਕੀਆਂ ਕਰਦਾ, ਤੇ ਦਾਅ ਵੀ ਲਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਏ।
ਹਾਫ਼ ਹਾਫ਼ ਕਰੀ ਜਾਂਦੇ ਸੀ: ਧੂੜ ਜੰਮੀ ਚਿਹਰੇ ’ਤੇ, ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਨੂੰ ਸਾਫ਼ ਕਰੀ ਜਾਂਦੇ ਸੀ.. - ਹਰਮੀਤ ਸਿਵੀਆਂ ਬਠਿੰਡਾ
ਧੂੜ ਜੰਮੀ ਚਿਹਰੇ ’ਤੇ, ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਨੂੰ ਸਾਫ਼ ਕਰੀ ਜਾਂਦੇ ਸੀ, ਆਪੇ ਹੀ ਦਿੰਦੇ ਛੇਕ ਤੇ ਆਪੇ ਹੀ ਮਾਫ਼ ਕਰੀ ਜਾਂਦੇ ਸੀ..
ਕਾਵਿ ਵਿਅੰਗ: ਕਾਵਾਂ ਦੀ ‘ਕਾਂ-ਕਾਂ’ ਕਿਉਂ?
ਬਣ ਕੇ ਮੰਤਰੀ ਰਿਸ਼ਵਤਾਂ ਖਾਣ ਲਗਦੇ, ਲੋਕ-ਰਾਜ ਫਿਰ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਫਿੱਕ ਹੁੰਦਾ........