ਕਵਿਤਾਵਾਂ
ਕਾਵਿ ਵਿਅੰਗ: ਦੋ-ਮੂੰਹੇਂ ਲੋਕ
ਦੋ-ਮੂੰਹੇਂ ਲੋਕ ਵੀ ਹੁੰਦੇ ਹੱਦੋਂ ਵੱਧ ਮਾੜੇ, ਜੋ ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰ ਚਲਾਉਣ ਡੰਗ ਮੀਆਂ।
ਬਲਾਤਕਾਰਾਂ ਦੀ ਹਨੇਰੀ: ਮਨੁੱਖ ਹੁਣ ਰਿਹਾ ਮਨੁੱਖ ਨਾ ਯਾਰੋ, ਬਣ ਗਿਆ ਹਿੰਦੂ, ਮੁਸਲਿਮ, ਸਿੱਖ, ਈਸਾਈ...
ਵਿਚ ਚੁਰਾਹੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕਰ ਦਿਉ ਨੰਗਾ, ਜਿਸ ਨੇ ਅੱਗ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਲਾਈ...
ਹਕੀਕਤ: ਪਾੜਾ ਤਕੜੇ ਤੇ ਮਾੜੇ ਦਾ ਬਹੁਤ ਵਧਿਆ, ਵਧਿਆ ਪਾੜਾ ਜਿਉਂ ਡਾਕਟਰ ਮਰੀਜ਼ ਦਾ ਹੈ...
ਪੈਸੇ ਬਿਨਾਂ ਇਹ ਮੋਹ ਵੀ ਖੁਰ ਜਾਂਦੈ, ਰਿਸ਼ਤਾ ਪੁੱਤਰ ਤੇ ਚਾਹੇ ਭਤੀਜ ਦਾ ਹੈ...
ਕਾਵਿ ਵਿਅੰਗ: ਨਸ਼ਾ, ਲੀਡਰ ਤੇ ਤਸਕਰ
ਨਸ਼ਾ ਅੱਜ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਆਮ ਕਰਤਾ, ਜਿਵੇਂ ਅਮਲੀਆਂ ਦਾ ਬਣਦਾ ਹੱਕ ਮੀਆਂ।
ਪੋਹ ਦਾ ਮਹੀਨਾ: ਹਵਾ ਠੰਢੀ ਸੀਨਾ ਠਾਰਦੀ, ਮਾਤਾ ਬੈਠੀ ਪੋਤਿਆਂ ਨੂੰ ,ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਦੁਲਾਰਦੀ...
ਵਿਛੋੜਿਆਂ ਦੀ ਘੜੀ ਦਸਾਂ ,ਗੁਰੂ ਪ੍ਰਵਾਰ ਦੀ, ਖੇਰੂੰ-ਖੇਰੂੰ ਹੋਈ ਲੜੀ, ਹੀਰਿਆਂ ਦੇ ਹਾਰ ਦੀ...
ਸਾਲ ਨਵਾਂ: ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਖੇੜੇ ਲੈ ਕੇ ਆਵੇ ਸਾਲ ਨਵਾਂ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਵਿਹੜਾ ਰੁਸ਼ਨਾਵੇ ਸਾਲ ਨਵਾਂ...
ਪਿਛਲੇ ਵਿਚ ਬਥੇਰੇ ਝੱਖੜ ਝੁੱਲੇ ਨੇ, ਫਿਰ ਨਾ ਤੂਫ਼ਾਨ ਲਿਆਵੇ ਸਾਲ ਨਵਾਂ...
ਰੋਸ਼ਨੀ: ਅੰਦਰ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦਾ, ਦੀਵਾ ਜਗਾਈ ਰੱਖੋ...
ਹਨੇਰੇ ਵਿਚ ਭਾਲੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦਾ, ਚਾਨਣ ਕਦੇ ਟਿਕ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਕਵਿਤਾ: ਉਹ ਤਾਂ ਸੋਹਣੇ ਤੋਂ ਵੀ ਸੋਹਣਾ, ਉਸ ਵਰਗਾ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਹੋਣਾ...
ਖ਼ੁਦ ਨਾਲੋਂ ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਉਪਰ ਇਤਬਾਰ ਹੈ ਮੇਰੇ ਸੋਹਣੇ ਯਾਰ ਵਿਚੋਂ ਰੱਬ ਦਾ ਦੀਦਾਰ ਹੈ...
ਲਤੀਫ਼ਪੁਰਾ: ਠੰਢ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਸਰਕਾਰ ਕਹਿਰ ਢਾਹ ਗਈ, ਵਸਦੇ ਘਰਾਂ ਦਾ ਮਲਬਾ ਬਣਾ ਗਈ।
ਹੁਣ ਕਹਿੰਦੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਮੁੜ ਵਸਾਵਾਂਗੇ, ਜੋ ਤਿੰਨ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਤੋਂ ਰਹਿੰਦੇ ਕਹਿੰਦੇ ਅਸੀਂ ਨਾ ਜਾਵਾਂਗੇ...
ਮੈਂ ਸਰਹਿੰਦ ਤੋਂ ਕੰਧ ਬੋਲਦੀ ਆ: ਸਰਦ ਰੁੱਤੇ ਦੇਖਦੀ ਰਹੀ, ਬੁਰਜ ਠੰਢੇ ਬੈਠਿਆਂ ਨੂੰ..
ਸਰਦ ਰੁੱਤੇ ਦੇਖਦੀ ਰਹੀ, ਬੁਰਜ ਠੰਢੇ ਬੈਠਿਆਂ ਨੂੰ, ਦਾਦੀ ਗੱਲ ਲਗ ਸੌਂਦੇ, ਛੋਟੇ ਸਾਹਿਬਜ਼ਾਦਿਆਂ ਨੂੰ...