ਕਮਲ ਦਾ ਫੁੱਲ

ਲੋਕੀ ਆਖਣ ਲੇਖਕ ਨਾ ਬਣੀਂ, ਕਰ ਬੈਠੇਂਗਾ ਦੀਵਾ ਗੁੱਲ ਭਾਈ,

ਸੋਚ ਕੋਰੋਨਾ ਵਾਲੀ

ਹੁਣ ਸੋਚ ਕੋਰੋਨਾ ਵਾਲੀ ਹੋ ਗਈ, ਮਨ ਉਤੇ ਡਰ ਹਰਦਮ ਰਹਿੰਦਾ ਛਾਇਆ ਏ,

ਲਗਾਇਆ ਖੋਜੀਆਂ ਟਿੱਲ ਕਿ ਤੋੜ ਲੱਭੇ, ਹਾਲੇ ਤਕ ਤਾਂ 'ਲਾ-ਇਲਾਜ' ਲੋਕੋ,

ਇਕ ਨਾਮੁਰਾਦ ਬੀਮਾਰੀ ਚੱਲੀ,

ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਪਾਣੀਆਂ ਵਾਂਗ ਤਰਾਂਗੇ, ਅਸੀ ਕੋਰੋਨਾ ਤੋਂ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਡਰਾਂਗੇ,

ਘੁੱਟਾਂ ਭਰ-ਭਰ ਗੰਦਾ ਪਾਣੀ, ਹਰ ਕੋਈ ਪਿਆ ਹਰਖਿਆ,

ਕੀ ਕਰੂ ਧਮਕੀ ਬਾਈਕਾਟ ਵਾਲੀ,

ਕਾਹਦੀ ਬਿਪਤਾ ਪਈ ਮਨੁੱਖਤਾ ਉਤੇ, ਸੱਭ ਪੁਰਖਾਂ ਉਤੇ ਰੱਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਨੇ,

ਪੂਰੇ ਕਰ ਕੇ ਸੂਰਮਾ ਦੰਦ ਤਿੱਖੇ, ਮੌਤ ਬਣ ਕੇ ਜੱਗ ਤੇ ਛਾ ਗਿਆ ਹੈ,

ਚਾਰੇ ਕੁੰਟਾਂ ਵਿਚ ਫੈਲਿਆ ਚੰਦਰਾ ਇਹ, ਨਹੀਂਉ ਫ਼ਰਕ ਆਰ ਤੇ ਪਾਰ ਵਾਲਾ,