ਹਸਦੀ ਕੁਦਰਤ...

ਕੋਰੋਨਾ-ਕੋਰੋਨਾ ਕੂਕਦੀ ਕੁੱਲ ਦੁਨੀਆਂ, ਸਾਰਾ ਸਹਿਮਿਆ ਫਿਰੇ ਜਹਾਨ ਮੀਆਂ,

ਕੋਰੋਨਾ

ਕੋਈ ਅਜਿਹੀ ਹਵਾ ਚਲਾ ਰੱਬਾ, ਨਾ ਕਰੋਨਾ ਰਹੇ ਜਹਾਨ ਤਕ,

ਮੌਤ ਵੇਖ ਕੇ ਖੜੀ ਸਾਹਮਣੇ, ਵੇਖੋ ਡਰਿਆ ਫਿਰੇ ਇਨਸਾਨ,

ਨਾ ਬਨ੍ਹਿਉ ਬਸੰਤੀ ਪੱਗਾਂ, ਨਾ ਦਿਉ ਵੱਟ ਮੁੱਛਾਂ ਨੂੰ।

ਗ਼ਰੀਬੀ ਭੁੱਖਮਰੀ ਪੁਛਦੀ ਬਾਹਾਂ ਫੈਲਾ ਕੇ, ਖ਼ੁਸ਼ਹਾਲੀਏ ਕਦ ਆਵੇਗੀ ਗ਼ਰੀਬਾਂ ਦੇ ਵਿਹੜੇ,

ਅਸਲ ਵਿਚ ਕੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਏ ਦਿੱਲੀ, ਨਾ ਬਣੋ ਕਬੁਤਰ ਵੇਖ ਕੇ ਬਿੱਲੀ,

ਅੱਛੇ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਆਸ ਵਿਚ, ਲੰਘ ਗਿਆ ਦੋ ਹਜ਼ਾਰ ਉਂਨੀ,

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬੀਤੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਤੇ ਲੰਘ ਸਾਡੀ ਵੀ ਜਾਣੀ ਹੈ।

ਨਵੇਂ ਸਾਲ ਦੇ ਸੂਰਜਾ, ਚੜ੍ਹੀਂ ਘਰ ਘਰ ਜਾ ਕੇ,

ਅਪਣੇ ਤਕ ਹੀ ਸੀਮਤ ਅੱਜ ਹਰ ਬੰਦਾ,