ਕਵਿਤਾਵਾਂ
ਰੌਸਨੀਆਂ ਦੀ ਭਾਲ : ਐ ਦੇਸ਼ ਮੇਰੇ ਭਾਵੇਂ ਮੰਦੜਾ ਹਾਲ ਹੈ, ਹਨੇਰੇ ਵਿਚੋਂ ਰੌਸਨੀਆਂ ਦੀ ਭਾਲ ਹੈ...
ਕੋਈ ਤਰਸ ਰਿਹਾ ਦੋ ਟੁੱਕਾਂ ਨੂੰ, ਕੋਈ ਹੋਇਆ ਮਾਲੋ ਮਾਲ ਹੈ
ਟਿੱਪ ਟਿੱਪ ਮੀਂਹ ਪੈਂਦਾ : ਗਰਮੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ ਬਰਸਾਤ, ਟਿੱਪ ਟਿੱਪ ਮੀਂਹ ਪੈਂਦਾ ਰਿਹਾ ਸਾਰੀ ਰਾਤ...
ਸੁਬ੍ਹਾ-ਸੁਬ੍ਹਾ ਦੇਖੀ ਡੱਡੂਆਂ ਦੀ ਭਰਮਾਰ...
ਰੰਗਲੇ ਪੰਜਾਬ ਨੇ : ਮੈਂ ਇਕਦਮ ਉਠ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ, ਮੈਨੂੰ ਉਠਾਇਆ ਮੇਰੇ ਖ਼ੁਆਬ ਨੇ...
ਸਾਂਝੀਵਾਲਤਾ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਮੈਂ ਸੁਣਿਆ, ਸੋਨੇ ਦੀ ਚਿੜੀ ਵਾਲੇ ਇਹਦੇ ਹਿੱਸੇ ਖ਼ਿਤਾਬ ਨੇ..
ਚਿੱਟੇ ਵਾਲ : ਬੱਚੇ ਜੰਮਦਿਆਂ ਦੇ ਚਿੱਟੇ ਵਾਲ ਹੁੰਦੇ, ਨਾਲ ਸ਼ੈਪੂਆਂ ਅੱਜ ਨਹਾਉਣ ਲੱਗ ਪਏ...
ਟੂਟੀ ਖੋਲ੍ਹ ਪਾਣੀ ਨਾ ਜਾਏ ਭਰਿਆ, ਪਾਣੀ ਮੰਜੇ ’ਤੇ ਪਏ ਮੰਗਵਾਉਣ ਲੱਗ ਪਏ
ਜੋਸ਼ ਨਾਲ ਹੋਸ਼ ਜ਼ਰੂਰੀ : ਚਾਹੀਏ ਪੈਂਤੜੇ ਬਦਲਣੇ ਦੇਖ ਮੌਕਾ, ਕਰ ਕੇ ਪੂਰੀ ਇਤਿਹਾਸਕ ਪ੍ਰਦਖਣਾ ਜੀ...
ਮੂੰਹ ਤੋੜ ਜਵਾਬ ਦੇ ਸਾਜ਼ਸ਼ਾਂ ਦਾ, ਪੈਂਦਾ ਜ਼ਬਤ ਅਖ਼ੀਰ ਤਕ ਰਖਣਾ ਜੀ...
ਉਦੋਂ ਰੂਹ ਇਤਿਹਾਸ ਦੀ ਕੰਬਦੀ ਹੈ : ਗਸ਼ੀਆਂ ਪੈਣ ਮਨੁੱਖਤਾ ਲਵੇ ਹੌਕੇ...
ਮੁਕਦੇ ਜਦੋਂ ਨੇ ਦੀਨ ਇਮਾਨ ਇਥੇ।
ਚਿੜੀ ਦੇ ਦੁਖ : ਇਕ ਦਿਨ ਪਿੰਡ ਜਾਣਾ ਪੈ ਗਿਆ, ਚਿੜੀ ਦੇ ਕੋਲ ਮੈਂ ਬਹਿ ਗਿਆ...
ਸ਼ਹਿਰ ਵਲੋਂ ਕਿਉਂ ਮੂੰਹ ਨੇ ਮੋੜੇ, ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਦਿਸਦੇ ਥੋੜੇ...
ਪੰਜਾਬ ਸਿਆਂ : ਜਵਾਨੀ ਵਿਚ ਹੀ ਗੱਭਰੂਆਂ ਦੇ ਦੁਖਦੇ ਦੇਖ ਗੋਡੇ ਮੋਢੇ, ਕੰਧਾਂ ’ਤੇ ਲਗੀਆ ਬਾਬਿਆਂ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਬਹੁਤ ਰੋਈਆਂ।
ਪੁੱਤ ਮਰਦੇ ਵੇਖ ਜਵਾਨ ਮਾਵਾਂ ਦੇ ਨਸ਼ਿਆਂ ਨਾਲ, ਅੱਜ ਪੰਜਾਬ ਦੀਆਂ ਸੱਚਮੁਚ ਤਕਦੀਰਾਂ ਬਹੁਤ ਰੋਈਆਂ।
ਲੋਕ : ਅਪਣੇ ਹੀ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਹੋਏ, ਇਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਬੇਗਾਨੇ ਨੇ ਲੋਕ...
ਹਾਲੇ ਵੀ ਮੜ੍ਹੀਆਂ ਮਸਾਣੀਆਂ ਪੂਜੀ ਜਾਂਦੇ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਹ ਕਿਹੜੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦੇ ਲੋਕ...
ਪਿਆਦੇ ਬਨਾਮ ਗੋਟੀਆਂ : ਬੀਬੇ ਰਾਣੇ ਜਿਹੇ ਉਤੋਂ ਹੀ ਜਾਪਦੇ ਨੇ, ਨੀਤਾਂ ਅੰਦਰੋਂ ਅਤਿ ਦੀਆਂ ਖੋਟੀਆਂ ਜੀ।
ਜਿਵੇਂ ਕਿਵੇਂ ‘ਤੰਦੂਰ’ ਨੂੰ ਗਰਮ ਕਰ ਕੇ, ਆਪੋ ਅਪਣੀਆਂ ਸੇਕਦੇ ਰੋਟੀਆਂ ਜੀ।