Pome : ਦੁਆ ਪੰਜਾਬੀ ਨੂੰ

Poem: ਬਲਖ ਬੁਖਾਰੇ ਤੋਂ ਮੋੜਾ!

‘ਛੱਜੂ’ ਤੁਰ ਪੈਂਦੇ ‘ਬਲਖ-ਬੁਖਾਰਿਆਂ’ ਨੂੰ, ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਦਾ ਮਚਿਆ ਹੜਕੰਪ ਹੋਵੇ।

ਬਾਜਾਂ ਵਾਲਿਆ ਇਕ ਅਗਵਾਈ ਬਾਝੋਂ, ਕੌਮ ਤੇਰੀ ਹੈ ਅੱਜ ਗੁਮਰਾਹ ਹੋ ਗਈ।

ਮੈਂ ਵਾਸੀ ਦੇਸ਼ ਪੰਜਾਬ ਦਾ, ਬੋਲੀ ਮੇਰੀ ਪੁਆਧ ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਮੇਰਾ ਮੋਹਾਲੀ, ਜਿਥੇ ਲੱਖਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲੇ ਰੁਜ਼ਗਾਰ,

ਭਿਉਂ ਭਿਉਂ ਕੇ ਨਾ ਮਾਰੋ ਛਿੱਤਰ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਹੋਣ ਗਿਆ ਸੀ ਪਵਿੱਤਰ।

ਜਿੱਤ ਦੇ ਜਸ਼ਨ ਮਨਾਈ ਜਾਂਦੇ, ਫੁੱਲ ਵਾਲੇ ਭੰਗੜਾ ਪਾਈ ਜਾਂਦੇ।

ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਹਲਚਲ ਮੱਚੀ, ਕਿਥੋਂ ਮਿਲਣਾ ਸ਼ਾਂਤ ਮਹੌਲ ਬਾਬਾ। ਕਿਧਰੇ ਲੜਾਈਆਂ ਤੇ ਲੱਗਣ ਧਰਨੇ, ਕਿਵੇਂ ਹੋਣਾ ਇਨ੍ਹਾਂ ’ਤੇ ਕੰਟਰੋਲ ਬਾਬਾ।

Poem: ਡਿਪੋਰਟ ਕਰਨ ਦਾ ਤਾਂ ਬਹਾਨਾ ਏ, ਤਾਨਾਸ਼ਾਹੀ ਹੁਕਮ ਚਲਾ ਰਿਹਾ ਅਮਰੀਕਾ।

ਚਾਦਰ ਵੇਖ ਕੇ ਬੰਦਿਆ ਪੈਰ ਪਸਾਰਿਆ ਕਰ, ਮਾੜਾ ਵੇਖ ਕੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਾ ਲਲਕਾਰਿਆ ਕਰ। ਅੰਤਹਕਰਨ ਦੇ ਵਿਚ ਵੇਖ ਮਾਰ ਕੇ ਝਾਤੀ ਤੂੰ, ਕਦੇ ਦਰ ਤੇ ਆਏ ਨੂੰ ਨਾ ਤੂੰ ਦੁਰਕਾਰਿਆ ਕਰ।

ਜਦੋਂ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਹੋਵੇ,