Poem: ਫੁੱਫੜਾਂ ਦੀ ਖੁੱਸੀ ਸਰਦਾਰੀ...

ਕਦੇ ਫੁੱਫੜਾਂ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਫੁੱਲ ਚੜ੍ਹਾਈ ਸੀ, ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਹੁੰਦੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹਰ ਲੜਾਈ ਸੀ।

ਸਾਧ ਤੇ ਕੁੱਤੀ

ਰਲੇ ਫਿਰਦੇ ਨੇ ਇੱਥੇ ਸਾਧ ਤੇ ਕੁੱਤੀ, ਰਲ ਕੇ ਇਹ ਖੇਡਣ ਚੋਰ ਸਿਪਾਹੀ। ਭੋਲੀ ਭਾਲੀ ਜਨਤਾ ਨੂੰ ਭਰਮਾਉਂਦੇ, ਭੋਰਾ ਸ਼ਰਮ ਨਾ ਕਦੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਈ।

ਭਾਰਤ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਫਿਰ ਆਪਾਂ, ਸੋਨੇ ਦੀ ਚਿੜੀ ਬਣਾਵਾਂਗੇ।

ਨਾ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਹੀ ਚੰਗੇ ਹੁੰਦੇ, ਤੇ ਨਾ ਹੁੰਦੇ ਸਾਰੇ ਮਾੜੇ। ਇਹ ਤਾਂ ਲੋਕੋ ਅਪਣੀ ਅਪਣੀ, ਸਮਝ ਦੇ ਹੀ ਨੇ ਪੁਆੜੇ।

ਦੌਲਤਾਂ ਸ਼ੌਹਰਤਾਂ ਰੁਤਬਿਆਂ ਦੀ ਦੌੜ ਲੱਗੀ, ਗਹਿਣੇ ਦਲੇਰੀ, ਅਣਖ, ਆਬਰੂ ਪਾਉਣ ਲੱਗੇ।

ਹੁਣ ਛੱਡਦੇ ਨਹੀਂ ਜਾਬਰੇ ਜਬਰ ਇੰਨਾ ਕਰਨਾ, ਕਿੰਨੀਆਂ ਕੁ ਜਾਨਾਂ ਨਾਲ ਢਿੱਡ ਤੇਰਾ ਭਰਨਾ। ਦਿੱਲੀਏ ਕਿਉਂ ਵੈਰ ਕਮਾਉਣ ਲੱਗ ਪਈ, ਚੁਰਾਸੀ ਹੁਣ ਵੈਰਨੇ ਦੁਹਰਾਉਣ ਲੱਗ ਪਈ।

Celebrate Lohri: ਲੋਹੜੀ ਤਾਂ ਮਨਾਈ ਮਾਂ ਪਰ ਫ਼ਰਕ ਨਾ ਮਿਟਿਆ ਮੂਲ,

Diljit Dosanjh Poem: ਦੁਸਾਂਝਾ ਵਾਲਾ ਛਾ ਗਿਆ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਤੇ ਸਿੱਕਾ ਅਪਣਾ ਚਲਾ ਗਿਆ, ਛਾ ਗਿਆ ਜੀ- ਛਾ ਗਿਆ ਦੁਸਾਂਝਾ ਵਾਲਾ ਛਾ ਗਿਆ।

ਕਿਤਿਉਂ ਲਿਆਵੋ ਲੱਭ ਕੇ ਹੁਣ ਅਕਾਲੀ ਫੂਲਾ, ਜਿਸ ਦਾ ਹਰ ਇਕ ਫ਼ੈਸਲਾ ਸੀ ਬਾ-ਅਸੂਲਾ। ਬੜ੍ਹਕ ਜਿਸ ਦੀ ਸੁਣ ਕੇ ਰਣਜੀਤ ਸੀ ਡਰਿਆ, ਰਾਜਾ ਬਣ ਵੀ ਨਾ ਕਰ ਸਕਿਆ ਉਹ ਹੁਕਮ ਅਦੂਲਾ।